Czasami czyta się o przypadkach, które wydają nam się niewyobrażalne: Pani Zofia (60 l.) samotnie opiekuje się dwójką niepełnosprawnych dorosłych dzieci: Martą (37 l.) i Konradem (39 l.) Dzieci Pani Zofii radziły sobie samodzielnie, miały pełne rodziny.
Dziewięć lat temu córka Marta targnęła się na swoje życie po ciężkich przeżyciach związanych ze śmiercią zaprzyjaźnionej z nią osoby, chorej na raka, którą się opiekowała. Została odratowana, jednak jej stan jest bardzo ciężki. Została przykuta do łóżka z bardzo nikłą świadomością i niewielką szansą na przeżycie. Jej funkcjonowanie jest zależne tylko od matki. Pomimo miejsca dla córki w hospicjum, matka zdecydowała, że sama się o nią zatroszczy, dlatego zrezygnowała z pracy. Mąż córki odszedł od niej wraz z dzieckiem. W międzyczasie syn Konrad wyjechał do pracy do Anglii, gdzie go dotkliwie pobito. W wyniku tego doznał poważnych obrażeń głowy, przeszedł trepanację czaszki. Skutkiem obrażeń były: prawostronny paraliż ciała, padaczka oraz zaniki pamięci. Od syna Pani Zofii również odwróciła się rodzina, żona wyjechała do Szwecji i zostawiła na pastwę losu dwoje dzieci, które obecnie są w domu dziecka, gdyż sąd nie zezwolił na opiekę babci. Pani Zofia zatroszczyła się również o syna. Jest jej bardzo ciężko, rodzina utrzymuje się z funduszu alimentacyjnego na córkę oraz z zasiłków pielęgnacyjnych.
Trafiliśmy do tej rodziny gdy okazało się że nieszczęścia dalej za nią chodzą. W jednym tygodniu zmarł mąż Pani Zofii z którym nie żyła od 20lat, ale pochówek spadł na nią. I w dwa dni później jej syna potrącił samochód i syn zmarł. Koszmar... Pani Zofia już wiele lat temu mogla oddać córkę do hospicjum, bo czekało na nią miejsce a ona biegała do prezydenta miasta aby załatwił jej używane łóżko specjalistyczne aby mogła ją trzymać w domu. Wszyscy pukali się w głowę mówiąc, że to zły pomysł bo ona ma kilka miesięcy życia. A ona, dzięki Bogu, żyje już wiele lat...
Jako Polska Fala mogliśmy pomóc materialnie przekazując pomoc rzeczową - artykuły pierwszej potrzeby, opał, żywość w tym najtrudniejszym momencie... kropla w morzu potrzeb, ale dająca nadzieję...
